Meer van Sentani

30 september

's Morgens kiezen we ervoor om naar het meer van Sentani te gaan. Dat is redelijk dichtbij en je zou er een mooie rondvaart tocht kunnen maken. Bij de haven aangekomen, achterop natuurlijk de inmiddels bekende en gewende ojek (motortaxi) , hebben we het geluk voor een zacht prijsje aan boord van een soort longboot, die schoolkinderen naar de kampong aan de overkant van het meer brengt, te kunnen stappen. Dat is veel leuker dan in een echte rondvaartboot. Het uitzicht over het meer en de huisjes op palen aan de oevers is prachtig. 

Bij de kampong aan de overkant gaan we aan land en bewonderen de mooie huizen, hoog boven het water, waar 🐷🐷 en biggen aan de rand rondscharrelen. Diverse huizen zijn voorzien van naambordjes, en opeens ziet Simone de naam Deda. Dat doet haar herinneren aan een man uit Boma, die ze daar wel ontmoet heeft indertijd. Hij was daar o.a. een gerespecteerd  huizenbouwer. Ze weet dat hij uit deze contreien komt en vraagt of men hem kent. Tot haar grote verbazing en verrassing komt hij hier vandaan en hij leeft nog! We worden de weg gewezen naar zijn huis waar hij met een zoon woont. Onderweg komen we knikkerende kinderen tegen. Het weerzien met bapa Deda is ontroerend. Deze oude man is inmiddels 88 jaar oud, een ongekend hoge leeftijd hier. Hij herinnert zich Simone wel en verschillende andere mensen van ZGK en DVN.  Oude herinneringen worden opgehaald.                                                    Daarna bezoeken we een eilandje midden in het meer, dat bekend staat om de kunst die men beoefent. Veel huizen zijn voorzien van fraaie schilderingen.   

Terug in het guesthouse zitten we 's middags lekker op de veranda, terwijl het behoorlijk regent. Het was dan ook, zelfs voor de begrippen hier, erg warm, vochtig en benauwd. Je zou bijna naar de koude regenachtige herfst in Nederland verlangen. Het is de eerste keer overdag trouwens dat het regent in de inmiddels drie weken dat we weg zijn.   

's Avonds tracteert Simone in Mickey's op een etentje. Ze kwam daar wel eens, maar het is onherkenbaar verbouwd in een welhaast steriel wit geverfd, nog niet gezellig restaurant. Maar het eten is lekker! Sate, 10 stokjes!, met nasi special en een heuse Sprite en CocaCola.   We hebben allebei ook wel weer zin om naar Nederland te gaan, zeggen we beiden; we zijn verzadigd van alle indrukken en zien uit naar weerzien van geliefden.

Rond half 10 checken we alvast online in op de vlucht van Djakarta naar Kuala Lumpur over twee dagen.                          Om 10 uur gaan we er maar weer eens in, rijkelijk laat voor ons doen.