Traditioneel dorpje bij Wamena

27 september

Deze dag staat eerst Jiwika op het programma, een dorpje op een uur rijden. We hebben afgesproken om 9 uur met dezelfde taxichauffeur als gisteren; Freddy gaat weer mee, ideaal om zo'n begeleider een paar dagen te kunnen hebben. De tocht van een uur, waarop de prijs is afgesproken blijkt in de praktijk een half uur te zijn. Daarbij was ook nog gevraagd of we een langzame of een snelle rit wilde hebben, waarbij we uiteraard kozen voor een langzame, want dan zie je wat meer.               

Als we het dorpje inkomen blijkt al snel dat de bewoners ervaring hebben met toeristen. In no time ontdoen de vrouwen zich van hun t-shirts of bloesje en lopen een man en een opgeschoten jongen in alleen hun voormalige 'zondagse broek'  te paraderen. De vrouwen zitten allemaal netjes op een rij en stallen hun koopwaar (tasjes, armbanden, drinkflessen etc.) uit.             Eerst worden we uitgenodigd in een hutje door twee vooraanstaande mannen om te onderhandelen over de prijzen van een en ander. De plaatselijke attractie, het bezichtigen van naar verluidt een eeuwenoude mummie die ook op websites van reisorganisaties wordt aangeprezen,  laten we aan ons voorbij gaan. Wel worden we het eens over de prijs van 2 minuten foto's maken. Eerlijk gezegd voelt het een beetje gênant om, als iemand die een prijs in een supermarkt heeft gewonnen en een minuut gratis mag winkelen, als een haas in het rond te rennen en foto's te maken.  Maar men heeft natuurlijk groot gelijk: waar wij  als blanken voor veel Papua's nog steeds een bezienswaardigheid zijn, geldt omgekeerd hetzelfde. En waarom zou men daar niet van profiteren?  We kopen nog een paar dingetjes en hebben al met al toch een bijzondere belevenis.

De middag brengen we in alle rust door met wat lezen en schrijven. Wel proberen we een glimp op te vangen van Flip Fluitketel. Dit is een vogel waarvan het liedje klinkt als een fluitketel waarvan het water kookt en het gas wordt uitgedaan: van hoog naar laag in één vloeiende zang. Het wil helaas niet lukken hem te spotten, laat staan te fotograferen. Dit geldt overigens voor veel wel hoor- maar niet zichtbare vogels. Het zij zo.

Om half 6 worden we opgehaald door Beth en Kevin om bij hen te komen eten. Zoals eerder vermeld: Kevin, voormalig piloot, is beheerder van de compound en Beth verleent diverse ondersteunende taken. Zo organiseert ze middagen voor de kinderen en leidt een vrouwengroep. Haar eerste man, ook piloot, is een aantal jaren geleden bij een vlucht omgekomen en liet haar met 5 kinderen achter. Ze is nu erg gelukkig met Kevin die hier geboren en getogen is en wiens vader eveneens bij een crash om het leven kwam toen hij 8 jaar was.  Ze wonen deels op de compound, deels in het huis dat Beth vlak buiten Wamena heeft laten bouwen in de periode dat ze weduwe was. Dat kostte heel wat overredingskracht, want wat heeft een vrouw alleen nu voor verstand van bouwen ...  We  eten  heerlijk , o.a. kroketten en appelmoes. Dat spreekt Kevin feilloos uit, want hij volgt online Nederlands. Over een paar jaar wil hij naar Nederland voor o.a. een ontmoeting met Nico Zwemstra. Laten wij die nu ook kennen? Ik heb vorig jaar een nacht met hem opgetrokken in het kader van een sponsoractie van De Verre Naasten waarbij hij werkt en hem, ter voorbereiding op onze reis nu, geraadpleegd over een wellicht noodzakelijk visum. De wereld is opnieuw klein.                                               We hebben een paar mooie uren met Kevin en Beth, waarin herinneringen worden opgehaald en ook  persoonlijke zorgen naar voren komen, die we aan het eind aan onze hemelse Vader kunnen voorleggen.    En zoals het  Amerikanen betaamt: wat overgebleven is krijgen we, als een soort doggy bag, netjes verpakt mee. Is ons kostje voor morgen ook weer geregeld.                        

Nadat we thuisgebracht zijn drinken we nog een lekker glas water.  Het is morgen geweest, het is middag geweest, het is avond geweest, de zoveelste mooie dag.